27. Nowa stara

Selene, zgodnie z obietnicą, została wypuszczona następnego dnia.

Podczas podróży Express Londyn-Hogwart chłodno traktowała Pottera i jego przyjaciół. Znużona nudnym towarzystwem Harry’ego Pottera, Rona, Ginny, Luny i Neville’a, wróciła do przedziału Ślizgonów. Pansy nie została dopuszczona do towarzystwa, więc z wielkim fochem opuściła przedział.

Selene usiadła tuż przy oknie. To było jej ulubione miejsce. Lubiła obserwować krajobrazy, a gdy padało, przyciskała ucho do chłodnej szyby i wsłuchiwała się w rytmiczny stukot pociągu.

Teraz wyciągnęła z torby kartkę pergaminu, zwykły, drewniany ołówek, podciągnęła kolana na wysokość podbródka i wbiła pięty w brzeg siedzenia. Co chwilę zerkała na siedzącą naprzeciwko niej Kareen, pogrążonej w lekturze „Proroka Codziennego”. Szkicowała jej portret. Nie była do końca z nią pogodzona, bo nadal traktowała ją z chłodem, ale czuła, ż jej uczucia do niej stają się coraz cieplejsze.

Malfoy, siedzący obok Elin, zajrzał jej przez ramię.

- Jest ładniejsza, niż w rzeczywistości – mruknął, porównując ukończony już rysunek z prawdziwą Kareen.

Selene tylko pokiwała głową na znak, że słyszy. Pogłębiła trochę cienie pod oczami, naszkicowała charakterystyczną dla myślącej nad czymś Mary pomiędzy brwiami zmarszczkę i schowała swoje dzieło do torby.

*

Pociąg dojechał na stację. Słońce już prawie zaszło. Ze stacji zwykle odbierała Selene matka Kareen. Mieszkała z córką na sąsiednim osiedlu, więc chętnie podwoziła pannę Serpens pod dom.

Dulcia Black była piękną, sympatyczną kobietą. Hinduska miała długie, pofalowane, czarne włosy, ciemną, jakby opaloną na złoto karnację, duże, orzechowe oczy i ciągle uśmiechnięte, pełne usta. Od matki Selene starsza była tylko o dwa lata. Mimo to w Hogwarcie bardzo się przyjaźniły, mimo że Dulcia należała do Slytherinu.

Ubrana w czerwony płaszcz, gustowny beret i dziesięciocentymetrowe, szkarłatne szpilki, pomachała dziewczynom, gdy te tylko wysiadły z pociągu. Selene szturchnęła Kareen i wskazała jej Dulcię.

- Tam stoi – rzekła.

Obie zaczęły się ku niej przepychać przez tłum uczniów i ich rodziców.

Pani Black przywitała je wylewnie. Mimo że po śmierci Syriusza, Dulcia miała jeszcze dwóch mężów, nigdy nie porzuciła nazwiska tego pierwszego, który zmarł niecały rok temu.

- Jak semestr? – zapytała. – Chodźcie, zaparkowałam daleko od stacji.

Opuściły peron dziewięć i trzy czwarte i dotarły do samochodu. Był to czerwony Rover, ulepszony za pomocą magii.

Dulcia umieściła bagaże na tylnych siedzeniach, podczas gdy Selene i Kareen usiadły na rozciągniętym fotelu obok kierowcy.

Ruszyły z piskiem opon pośród trąbiących kierowców mugolskich samochodów.

Na Spinner’s End były dwadzieścia minut później. Selene wzięła swój kufer i klatkę z sową, pożegnała się i weszła na trochę zaniedbane, niewielkie podwórko przed swoim domem. Zobaczyła, że w salonie paliło się światło. A więc Snape był już w domu.

Wyciągnęła z torby klucze, wsunęła jeden w zamek i otworzyła drzwi.

Jej ojciec siedział w skórzanym fotelu i czytał jakąś gazetę. Gd usłyszał trzaśnięcie drzwiami, podniósł wzrok.

- Cieszę się, że cię widzę – powitał córkę.

- Od kiedy? – zdziwiła się Selene.

Już miała iść do swojego pokoju, kiedy usłyszała jakieś hałasy, dobiegające z kuchni.

- Glizdogon jest tutaj? – spytała z grymasem obrzydzenia na twarzy.

Rozległy się kroki i w drzwiach do kuchni stanęła jakaś kobieta.

Selene uniosła brwi.

- Myślałam, że nie stać nas na sprzątaczkę – dodała, patrząc na kwiecisty fartuch, który miała na ubraniu.

Severus zaśmiał się.

- Nie, to jest Charity Prewett – rzekł. – Moja partnerka.

Selene postawiła klatkę i kufer na podłodze.

- Zaraz – powiedziała. – Ja mam chyba coś ze słuchem. Powiedziałeś, że to twoja dziewczyna?

Spojrzała najpierw na Snape’a, później na blondynkę. Miała bystre, zielone oczy i wyglądała na wcale nie głupią. Znów utkwiła wzrok w ojcu.

- Tak, nie przesłyszałaś się – odparł z uśmiechem, podszedł do kobiety i objął ją ramieniem. – Zamieszka z nami.

Selene zmrużyła oczy ze złości.

- Dlaczego ze mną tego nie uzgodniłeś? – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Czemu nawet nie raczyłeś mnie poinformować, że ta baba się tu zwlokła? Ona ma mi zastąpić matkę?!

Wpadła w prawdziwą furię. Najpierw ojciec mówił jej tyle o Astraji, a następnie przyprowadza do domu obcą pannę i oświadcza, że od dziś zamieszkają we trójkę. Selene czuła okropną niesprawiedliwość.

Chwyciła klatkę, kufer, wbiegła po schodach na pierwsze piętro i trzasnęła drzwiami do swojego pokoju. Nad klamką powiesiła miłą informację dla ojca i jego kochanki, gdyby któremuś przyszła nagle ochota na wycieczkę do jej sypialni:

Kto tu przylezie, ma jeb w łeb

Pod napisem narysowała głowę bez oka i ze strzałą, tkwiącą w czole.

Otworzyła na oścież okno, usiadła na parapecie i przerzuciła nogi na jego zewnętrzną stronę. Patrzyła na niebo, które zrobiło się już fioletowe. Gwiazdy powoli zaczęły się pojawiać na swoich miejscach.

Usłyszała skrzypienie drewnianych schodów, a po chwili jęk zawiasów.

- Nie widziałeś ostrzeżenia? – zapytała Selene, pewna, że to ojciec, bo Charity nie odważyłaby się do niej wejść. Na pewno.

- Zaryzykuję – odrzekł. – Nie możesz zaakceptować Charity?

- Nie.

- Dlaczego?

- Dlatego.

- Selene…

- Spadaj.

Severus westchnął ciężko. Nienawidził takich rozmów z córką.

- Muszę znać powód – nalegał.

Elin odwróciła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

- Jest ich tyle, że nawet nie wiem, od czego zacząć! – krzyknęła. – Nic mi nie  powiedziałeś, nie liczysz się z moim zdaniem, zdradzasz mamę… Nienawidzę tej kobiety!

Severus podszedł bliżej niej.

- Astraja nie żyje, a ty musisz mieć kogoś, z kim mogłabyś pogadać – odparł.

- Matka Kareen mi wystarczy – warknęła. – Dlaczego z nią się nie zwiążesz? Poza tym, ta blondynka nie będzie mi się tu wałęsać.

- Proszę cię, zaakceptuj Charity – poprosił Snape. – Ona nie będzie ci w niczym przeszkadzać, wtrącać się w twoje sprawy, jeśli nie chcesz…

Selene zamyśliła się. Czuła do narzeczonej ojca niechęć i złość. Najchętniej utopiłaby ją w sedesie. Jednak stwierdziła, że nigdy nie pomyślała o Severusie i o jego potrzebach. A w tej sytuacji i tak już nic nie może zrobić.

- Dobrze – odpowiedziała w końcu. – Ale nie mam zamiaru z nią rozmawiać, spotykać się przy śniadaniu, walczyć z nią o łazienkę. Ma mi nie wchodzić w drogę. O pokoju nawet nie wspomnę. Idź jej to powiedz. Teraz.

Wskazała palcem na otwarte drzwi. Snape pojął aluzję. Bez słowa opuścił pokój córki z ciężkim westchnieniem.

*

Rano Selene obudził odgłos hałasującej sowy. Niechętnie wstała z łóżka i wsypała jej do miski trochę ziarna. Stwierdziła, że już raz obudzona, drugi raz nie zaśnie. Spojrzała na budzik. Wskazywał godzinę ósmą trzynaście.

Wyciągnęła z szafy jakieś ubranie i poszła do łazienki. I na tym „pójściu” się skończyło, bo ktoś w łazience już był. Elin załomotała w drzwi.

- Już wychodzę!

Był to głos kobiecy. Selene aż poczerwieniała na twarzy. Nie powiedziała jednak ani słowa.

Gdy Charity wyszła, Elin zatrzasnęła jej bezceremonialnie drzwi przed nosem.

- To jest wojna – wycedziła, patrząc na żółty ręcznik, widzący na haku, który należał zwykle do niej.

Strąciła go na podłogę i powiesiła na haku swój ręcznik.

Kiedy zeszła na śniadanie do kuchni, Charity od razu skomentowała jej strój.

- Musisz ubierać się na czarno? – zapytała uprzejmie, podczas gdy Selene wpychała ze złością kromki chleba w toster.

Charity jeszcze raz przyjrzała się jej glanom, czarnym, starym spodniom, nabijanej ćwiekami skórzanej kurtce i pomalowanym na czarno długim paznokciom Selene.

- Mogłabym ci jakoś doradzić, jeśli chcesz…

- Bądź tak miła i zamknij się – przerwała jej Elin. Myślała, że rozerwie ją gołymi rękami.

Naszedł Severus.

- Mam dziś coś do załatwienia na Pokątnej – rzekł. – Selene, pomożesz Charity posprzątać po śniadaniu.

- Wypchaj się smarkami – warknęła i wepchnęła do ust całego tosta. Odprowadziła zirytowanego ojca wzrokiem do drzwi. No i została sama w domu z psychopatką gotowania. Bez słowa wzięła ze stolika porannego „Proroka”.

Usłyszała jak Charity wchodzi po schodach na pierwsze piętro.

Wybiła dziesiąta. Selene postanowiła napisać do Kareen, co się jej przydarzyło. Weszła do swojego pokoju… a tam niespodzianka. Charity siedziała przy jej biurku i przeglądała coś, co okazało się jej szkicami. W ręku miała akurat ten, który Selene naszkicowała w pociągu poprzedniego dnia.

Gdy panna Prewett zorientowała się, że Elin jest w pokoju, uśmiechnęła się i powiedziała:

- Ładnie rysujesz.

Selene podeszła do niej i zatrzasnęła wieko tekturowej teczki.

- Co ja wczoraj powiedziałam? – krzyknęła. – Żebyś nie wtrącała się i nie grzebała w moich rzeczach.

- Co ty do mnie właściwie masz? – zapytała podniesionym głosem Charity.

- Nie lubię cię, bo jesteś wścibska – odpowiedziała. – I nie krzycz na mnie, bo to nie twoje mieszkanie. Nie masz nade mną żadnej władzy.

- Więc kto ma?

- Tylko Czarny Pan! W ogóle nie wiem, dlaczego prowadzę z tobą tę rozmowę. Wyjdź – rozkazała i wypchnęła ją z pokoju.

Charity zmarszczyła brwi i otworzyła usta z oburzenia. Zanim Selene zatrzasnęła jej drzwi przed nosem, uśmiechnęła się i dodała:

- Zamknij buzię, bo połkniesz muchę.

Całym domem wstrząsnął hałas zatrzaskujących się drzwi.

Elin usiadła na parapecie i rozchyliła jedną żaluzję. Czuła ponurą satysfakcję i triumf, że doprowadziła kochankę ojca do wściekłości.

Ledwo spojrzała w szare niebo, musiała natychmiast otworzyć okno, żeby lecąca wprost na nie czarna sowa nie zderzyła się z nim.

Sowa usiadła na szczycie klatki ptaka Elin, który zmierzył ją chłodnym spojrzeniem i nastroszył z poirytowania pióra.

Selene odczepiła swoi list od nóżki i przeczytała go:

Selene

Zapytałem Cię, czy mogłabyś do mnie wpaść. Bo widzisz, jest pewien problem. On jest w nastroju, no… trochę ponurym. To znaczy, bardziej, niż zwykle. Nie życzy sobie odwiedzin. Chciałbym, żebyś mnie odwiedziła, ale sama rozumiesz. Siła wyższa. Może mógłbym Ci to jakoś wynagrodzić?

Draco

Selene nie czuła do Malfoya żalu. Może to nawet i dobrze, że tak się złożyło. Wzięła zatem pióro i napisała odpowiedź.

Nie no, jasne, jego słowo jest najważniejsze. I wiesz, może to nawet lepiej, bo Ty mógłbyś odwiedzić mnie. Mam problem z pewną osobą, a Twoja pomoc byłaby wskazana. Przyjdź jutro, dobrze?

Selene

Przywiązała list do nóżki sowy Malfoya, wyrzuciła ją na zewnątrz i zatrzasnęła okno.

Zeszła na parter. Charity siedziała w fotelu, trzymała na kolanach magiczne radio i stukała w nie co chwilę różdżką w celu poszukiwania jakiejś stacji. Selene minęła ją bez słowa i otworzyła drzwi na oścież.

- A ty gdzie się wybierasz? – zapytała nagle Charity.

- Jak najdalej od ciebie – warknęła Selene i trzasnęła drzwiami, aż szyby zadźwięczały w oknach.

*

Opadła obok niego na poduszki, nadal dysząc nieznacznie po ich miłosnych zapasach. Severus objął ją ramieniem. Zauważył zmianę na twarzy Charity, gdy jej wzrok padł na ruchome zdjęcie piętnastoletniej jeszcze Selene.

- O co chodzi? – zapytał Snape.

- O nic – odpowiedziała z ciężkim westchnieniem. – Ale czuję, że Selene mnie nie akceptuje.

- Daj jej czas – brzmiała odpowiedź. – Nic jej o tobie nie powiedziałem, to moja wina, że tak jest do ciebie nastawiona. Ale to się zmieni, zobaczysz.

- Przez to czuję się tutaj jak intruz – mruknęła Charity. – Dzisiaj usłyszałam od niej chyba więcej obelg, wyzwisk i warczenia, niż jej największy wróg przez całe życie.

Snape oparł się na łokciu. Nie miał najmniejszej ochoty rozmawiać teraz z Charity o złym zachowaniu swojej córki. Miał za dużo innych problemów na głowie.

- Porozmawiam z nią – rzekł mimo woli. – A ty się nią nie przejmuj. Jesteś mądrą kobietą.

- To, że jestem blondynką nie znaczy, że jestem głupia.

Severus zaśmiał się.

- Wiem, kolor włosów nie świadczy o zasobie inteligencji – odparł.

Zerknął na zegarek. Była dwudziesta pierwsza trzydzieści, a Selene jeszcze nie wróciła. Mistrz Eliksirów wstał i zaczął się ubierać.

- Poczekam na nią na dole – dodał i zszedł do salonu. Dla umilenia czasu włączył magiczne radio. Długo jednak nie musiał czekać. Elin wróciła piętnaście minut później. Usłyszał ją, zanim doszła do drzwi, bo najpierw kopnęła w blaszany śmietnik, a następnie żelazną bramkę. Kiedy weszła do środka, nawet się nie przywitała.

- Już myślałem, że będziesz tam nocować – odezwał się Snape. – Gdzie byłaś?

- U Kareen – odpowiedziała. – Jestem już prawie dorosła, więc nie muszę ci się tłumaczyć.

- Ale jednak prawie.

Selene chciała wciec na górę, ale Snape zatrzymał ją:

- Porozmawiajmy, co?

Selene uniosła brwi i usiadła na brzegu niskiego stolika.

- Teraz chcesz rozmawiać, zdrajco? – zapytała. – Czego się podczas tej rozmowy dowiem? Że masz kilku braci, chcesz przejść na stronę Dumbledore’a, a może że jestem adoptowana?

Snape przewrócił oczami ze zniecierpliwienia.

- Charity powiedziała mi, że nieładnie się względem niej zachowałaś – odrzekł, starając się, aby jego głos zabrzmiał spokojnie.

- Pier*olona konfidentka – warknęła Selene. – Założę się, że to Gryfonka.

- To nie ma nic do rzeczy – westchnął Severus. – Przyznaję, że źle zrobiłem, że nie byłem dobrym ojcem, ale nie musisz się odgrywać na Charity.

- Teraz ci się na sentymenty zebrało? – zapytała z wyrzutem Elin. – Po co ona się mnie czepia?

- Chce być dla ciebie jak matka…

- To moja nowa stara? – krzyknęła Selene. – Zapomnij! Nigdy nie zastąpi mi prawdziwej maki, z którą zresztą zabraniasz mi się kontaktować! Jej portret wisiał w twoim pokoju przez całe szesnaście lat, a ja nie rozmawiałam z nią ani razu!

Snape podszedł do córki, która już zbierała się do odejścia.

- A więc zrobimy tak – rzekł. – Ty będziesz mogła o każde porze z nią porozmawiać, ale za to postaraj się być dla Charity milsza.

Selene uniosła jedną brew.

- Postaram się – odpowiedziała.

- Chcę ci stworzyć normalną rodzinę – dodał jeszcze Snape, gdy ta była już na schodach.

- Ale dotąd ty byłeś moją rodziną – odparła Selene. – Nie potrzebuję takiej kobiety, która zamiast coś zrobić, tylko potrafi krytykować mój strój, słownictwo i w ogóle wszystko.

Mistrz Eliksirów zmarszczył brwi. Chciał już zakończyć tą rozmowę, a już nowa posada „sowy”, na którą się zdążył załapać z chwilę poznania Selene z Charity, kompletnie mu nie leżała.

- Powiem jej, żeby z tobą doszła do kompromisu – oświadczył. – Jestem zmęczony, idę spać.

Minął córkę, wbiegł po schodach na piętro i zamknął za sobą cicho drzwi. Elin też nie pozostało nic innego, jak położyć się spać, myśląc o swojej tragicznej sytuacji.

~*~

Ale się opisałam… Aż mnie bolą palce od przyciskania klawiszy w klawiaturze. Mam nadzieję, że się podobało. Dedykacja dla Kicysławy :*