Rozdział 39

Zdjęła z siebie pelerynę-niewidką i przekroczyła próg. W okrągłym gabinecie wszystko wyglądało tak, jak zwykle. Tylko wysoka postać wyglądała na bardzo zmęczoną i poszarpaną, nie pasowała do pomieszczenia.

- Witaj, Nimfadoro – powitał ją Dumbledore, ściągając swój postrzępiony płaszcz.

Tonks ściągnęła brwi, a usta trochę zacisnęła, ale nic nie powiedziała. Nie znosiła swojego imienia.

- Co cię do mnie sprowadza? – spytał dyrektor.

- Chodzi o tę Ślizgonkę… - zaczęła, ale do drzwi za nią ktoś zapukał i wszedł do środka.

- Dobry wieczór, Harry – Dumbledore uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Potter zawahał się.

- Nie krępuj się, Harry, wejdź – zachęcił go dyrektor.

- Przyjdę później, to nie jest takie ważne – mruknęła Tonks, naciągnęła na głowę pelerynę-niewidkę i wyszła.

Dumbledore wskazał Harry’emu krzesło przed biurkiem. Kiedy Wybraniec zajął miejsce z dość skwaszoną miną, dyrektor zapytał go:

- Coś cię trapi?

- Nie, nie – mruknął. – Chciałem tylko zapytać… Elin Hate jest już dorosła i chciałaby przystąpić do Zakonu Feniksa.

Dumbledore zmarszczył trochę czoło. Harry zastygł w pozycji oczekiwania. Jeśli przyjęłoby Elin do Zakonu, może wybaczyłaby mu ten nietaktowny ruch…

- Cóż, mógłbym zamienić z nią kilka słów – powiedział w końcu dyrektor, stykając ze sobą koniuszki palców. Kiedy będziesz wracał, powiedz jej, że oczekuję jej jutro o dziewiętnastej w moim gabinecie. Tymczasem przejdźmy do lekcji.

*

Tonks teleportowała się na podwórku w Norze. Była to teraz Kwatera Główna Zakonu Feniksa, odkąd stracili dom przy Grimmauld Place. Podeszła do drzwi i zapukała. Po kilku sekundach rozległy się kroki i czyjś wystraszony głos:

- Kto tam?

- Nimfadora Tonks, jestem matemorfomagiem, mój patronus zmienił ostatnio swoją formę na wilka – wyszeptała do szpary między framugą a drzwiami.

Molly Weasley wpuściła ją do środka z wyrazem niepokoju na twarzy.

- Co się stało? – spytała. – Miałaś być o dziesiątej.

- Wiem, Molly, przepraszam – westchnęła Tonks. – Ale nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Jest taka sprawa…

Urwała, myśląc gorączkowo, jak ubrać myśli w odpowiednie słowa.

- Harry spotyka się z taką dziewczyną – powiedziała w końcu. – Nazywa się Elin Hate. Nie ciesz się, to Ślizgonka.

Włosy Molly trochę jakby przyklapły, a uśmiech zbladł. Szybko jednak się opanowała, uśmiechnęła się trochę nienaturalnie.

- To bardzo fajnie, miło, że Harry już interesuje się dziewczynami – powiedziała, trochę się jąkając.

Tonks jednak nie okazywała swojego dobrego humoru i optymizmu.

- Tak, fajnie – mruknęła. – Ale ona chce przyłączyć się do Zakonu. Niby ma zdrowe poglądy, potępia to, co się dzieje z mugolami i chce walczyć z Voldemortem. Nie wygląda mi to na słomiany zapał, ale mimo wszystko… to Ślizgonka.

Wzdrygnęła się z niesmakiem, jakby samo wypowiedzenie słowa „Ślizgon” było naznaczone, złe…

- Severus Snape też jest Ślizgonem, był nawet Śmierciożercą – powiedziała Molly. – A jest człowiekiem, któremu Dumbledore ufa najbardziej z nas wszystkich.

Tonks westchnęła zrezygnowana.

- Bronisz jej dlatego, że to dziewczyna Harry’ego – powiedziała cicho i wypiła herbatę, którą pani Weasley przed nią postawiła.

Na zewnątrz ktoś znów się aportował, po czym usłyszeli pukanie. Molly przyłożyła ucho do dziurki od klucza.

- Kto tam?

- Jestem Remus John Lupin, wilkołak, nauczyłem w trzeciej klasie Harry’ego Pottera wyczarować patronusa, którym jest w jego przypadku jeleń.

Po usłyszeniu tej gładkiej, choć tłumionej przed drewno wypowiedzi, pani Weasley wpuściła gościa. Policzki Tonks pokryły się lekko zauważalnym rumieńcem, a ona sama spojrzała surowo na Lupina. Ten udał, że tego nie zauważył i usiadł przy stole.

- O co chodziło? – zapytał Nimfadorę.

- A co, nie mogę cię nawet zobaczyć? – prychnęła. – Nie chcę tu zwoływać posiedzenia, ale ty dobrze znasz Harry’ego i chyba powinieneś wiedzieć, że spotyka się z podejrzaną Ślizgonką, którą chce wprowadzić do Zakonu.

Ta przemowa zrobiła na Lupinie duże wrażenie. Jego twarz drgnęła impulsywnie.

- Masz rację, to podejrzane – mruknął. – Myślisz, że może to wszystko być przykrywką?

- Tak, sądzę, że ona może być podwójnym agentem, jak Snape kiedyś – odparła Tonka. – Trzeba będzie to sprawdzić. Ale z drugiej strony nie możemy jej od razu chyba oceniać, nie znając jej. Podobno jej rodzice zginęli z rąk Voldemorta albo Śmierciożerców, ale ta Elin nie wygląda na taką, co straciła matkę i ojca.

Westchnęła ciężko.

- No cóż, zobaczymy, co powie na to Dumbledore – mruknął Lupin. – Ale dobrze, że mi powiedziałaś. Napiszę do Harry’ego list i dowiem się więcej.

*

Szedł lśniącą od deszczu drogą, rozglądając się dookoła i wdychając ozon, który czuć było po burzy. Zobaczył dziwnie powykrzywiany dom, który mógł trzymać się jedynie przy pomocy czarów. Różdżką otworzył furtkę, podszedł do drzwi kuchennych i zapukał. W środku świeciło się światło. Po kilku sekundach usłyszał zdenerwowany, kobiecy głos:

- Kto tam?

- Albus Dumbledore. Prowadzę specjalne lekcje z Harry’m. Mój przyjaciel, Nicolas Flamel zdecydował się na zniszczenie Kamienia Filozoficznego, by nie wpadł on w ręce Voldemorta.

Drzwi natychmiast się otworzyły.

- Bardzo przepraszam, Molly, że cię niepokoję – dodał, przekraczając próg Nory. – Ale jest to tak ważna sprawa, że nie może czekać.

- Chodzi o Elin, tak? – spytała.

- Zaskakujesz mnie, Molly – odrzekł. – Albo ludzie dookoła mnie są coraz mądrzejsi, albo to ja głupieję. Tak, chodzi o Elin Hate.

Pani Weasley zarumieniła się, ale machnęła tylko ręką.

- Była tu Tonks i wszystko mi powiedziała – odparła. – Był też Remus, chce napisać do Harry’ego, żeby się czegoś dowiedzieć.

Podała Dumbledore’owi wielki kubek gorącej herbaty i usiadła przy stole naprzeciwko niego.

- Mimo wszystko zdecyduję się przyjąć Elin do Zakonu – powiedział. – Musimy przeciągnąć na swoją stronę jak najwięcej młodych osób, które są szczególnie zagrożone ingerencją sił zła. Nie możemy pozwolić, żeby nim przesiąkli.

Molly zamrugała szybko, zaskoczona taką alternatywą.

- Jutro przeprowadzę z nią rozmowę – dodał. – Jeszcze nigdy z nią nie rozmawiałem, muszę się upewnić, czy jej intencje są szczere.

*

Wbiegła po marmurowych schodach, stanęła przed kamiennym gargulcem. Kiedy tylko wypowiedziała hasło, odskoczył, a ona wspięła się po krętych stopniach i zapukała. Odpowiedziało jej uprzejme „proszę”. Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Dumbledore czekał na nią, siedząc przy biurku. Wskazał jej krzesło naprzeciwko siebie, a ona usiadła bez słowa.

- Napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję.

Dumbledore spojrzał na nią znad swoich okularów-połówek.

- Harry powiedział mi – zaczął. – Że chciałabyś przystąpić do Zakonu Feniksa.

- Oczywiście – zgodziła się Selene cichym, lecz stanowczym tonem.

- A możesz mi wyjaśnić, dlaczego?

Elin milczała przez chwilę. Z Dumbledore’em z pewnością nie pójdzie jej tak łatwo jak z Potterem czy z Tonks, więc będzie musiała użyć całej swojej przebiegłości, aby go przekonać. Ale miała już gotową na to odpowiedź.

- Chciałabym zemścić się na Lordzie Voldemorcie za śmieć moich rodziców, Poza tym boli mnie, że mugole i charłaki traktowane są jak zwierzęta – powiedziała, starając się to zrobić w ujmujący za serce sposób. – Nie mówiąc już o czarodziejach mugolskiego pochodzenia.

Zamilkła, obserwując reakcję Dumbledore’a. Jego oczy jakby trochę zwilgotniały.

- To cudowne, że nie wszyscy Ślizgoni są po stronie Lorda Voldemorta – rzekł.

- Nie ważne, kto kim się urodził, lecz kim się stał – odpowiedziała z niewinną miną.

- Tak, dokładnie – zgodził się Dumbledore. – A co ty byś dla nas mogła zrobić pożytecznego? Jesteś jeszcze uczennicą, zbyt dużo nie możesz uczynić.

Selene zaśmiała się cicho.

- Zdziwiłby się pan, jak mogę się panu przydać – odparła.

- Cóż, jeśli to nie będzie ingerować w twoje lekcje, bez problemu przyjmę cię do Zakonu Feniksa – rzekł, opierając się wygodnie o oparcie wysokiego krzesła. – Jutro mogłabyś się tu zjawić? Powiedzmy o dziewiętnastej. Zapoznam cię z członkami, złożysz przysięgę i podpiszesz się pod naszym regulaminem. Rozumiesz, bezpieczeństwo.

Elin przyrzekła, że przyjdzie. Zeszła do holu, opuściła zamek i teleportowała się. Musiała wszystko przedstawić swojemu panu.

~*~

Może uznacie, że przydzielenie Selene do Zakonu to już przesada, ale mam nowy pomysł, więc będzie opowiadanie trwało dłużej i rozdziałów będzie więcej. Dedykacja dla Allelek :*