Rozdział 41

Wieczorem Selene trochę się spóźniła na spotkanie Śmierciożerców. Musiała porozmawiać z Potterem, który6 zachowywał się wyjątkowo namolnie.

- Bardzo cię przepraszam – powtarzał któryś raz z kolei. – Głupio się zachowałem.

- Tak, wiem – odpowiedziała mu już nieco zniecierpliwiona Elin. – Ale przeprosiłeś, nie mam do ciebie urazy. Jest już po dziesiątej, nie jestem prefektem ani kapitanem drużyny quidditcha, nie chcę wpaść w kłopoty.

Pożegnała go i zbiegła schodami do samego holu. Wyszła z zamku, żeby teleportować się prosto do samego dworu Malfoyów. Szybko przeszła przez salę wejściową i przekręciła mosiężną gałkę. W pokoju byli już wszyscy. Patrzyli teraz, jak Elin niepewnie zamyka za sobą drzwi.

- Selene Snape – rozległ się głos od szczytu stołu. – Dzisiejsza gwiazda wieczoru.

- Ja przepraszam, że się spóźniłam – odezwała się Elin jak najpokorniejszym tonem. – To nie jest sprawa, która nie jest dla mnie ważna…

- Cieszę się, że to powiedziałaś – rzekł cicho Lord Voldemort. – Usiądź.

Wskazał jej miejsce po swojej lewej stronie z zapytaniem:

- Co cię zatrzymało?

- Harry Potter, panie – odpowiedziała, osuwając się na krzesło. Kątem oka zobaczyła Charity, siedzącą w głębi pomieszczenia przy stole obok Snape’a i Kareen. – Starałam się go utrzymać w przekonaniu, że jestem oddana tylko Zakonowi.

Voldemort odwrócił wzrok od Selene i utkwił spojrzenie w swoich sługach, po czym zwrócił się do nich:

- Nie wiem, czy doszła już do was informacja, że Selene dostała się wczoraj do Zakonu Feniksa. Dobrze odegrała swoją rolę, tak dobrze jak ty, Severusie.

W pokoju rozległy się szmery i poszeptywania. Na Śmierciożercach ta wiadomość zrobiła niemałe wrażenie.

Kiedy szepty ucichły, odezwał się Snape:

- Dziękuję, panie. Jestem wdzięczny, że tak wywyższasz moją córkę.

- Potrafię podziękować sama – syknęła do niego Selene swoim zwyczajnym, pogardliwym tonem.

Voldemort milczał, oczekując, aż Snape jej odpowie, ale ten nie odezwał się już ani słowem. Rzeczywiście, otworzył usta, ale spostrzegł wzrok Charity, więc je zamknął. Czarny Pan uśmiechnął się.

- Cóż to zrobiła z twoim charakterem zwykła kobieta – przemówił tak cicho, że jego słowa mogły utonąć w trzaskaniu ognia w kominku. – Ale przejdźmy do meritum. No więc?

Spojrzał oczekująco na Elin.

- Wiem, że nie byłeś pewien tego, kto na pewno należy do Zakonu Feniksa – rzekła. – Ale możesz mi wyjaśnić, panie, dlaczego nie powiedział ci tego mój ojciec? On jest w Zakonie już od dawna.

- Z dwóch powodów – odpowiedział Czarny Pan. – Po pierwsze zależy mi, żebyś to ty przejęła część jego obowiązków. Jesteś młoda i zapowiadasz się na świetną Śmierciożercę. Już teraz musisz się uczyć i nabywać doświadczenie. A po drugie – tu spojrzał niewinnie na Snape’a. – Dumbledore wie, że Severus był Śmierciożercą. Mimo że zaufał mu już na tyle, by wierzyć, ze twój ojciec służy mi na jego rozkaz, nie zdjął z niego zaklęcia, by mógł spokojnie mówić, co dzieje się między członkami Zakonu. Ciebie nie podejrzewa. Dlatego powiedz, czego się dowiedziałaś.

Selene otworzyła usta, pewna, że język zwiąże się jej w supeł, kiedy tylko się odezwie, ale nic takiego się nie stało. Zaskoczona, ale i z lekkim sercem, podjęła:

- No więc… Była stara charłaczka Arabella Figg, Remus Lupin, uczył mnie w trzeciej klasie obrony przed czarną magią. Jakiś plugawy złodziej Mundungus Fletcher, Nimfadora Tonks, córka Andromedy Black. Ona i jej mąż, Minerwa McGonagall. Slughorn pewnie też, zawsze był po stronie Dumbledore’a. Jakiś czarodziej o imieniu Kingsley…

- Przecież to ten człowiek, który chroni premiera mugoli – wpadł jej w słowo Voldemort, przyglądając się jej z nie mniejszą uwagą co jego słudzy.

- Tak, ponoć nie odstępuje go na krok, więc chyba trudno go będzie wykończyć – zgodziła się Selene, myśląc gorączkowo, żeby przypomnieć sobie twarze i nazwiska z listy. – Eee… wszyscy Weasleyowie, nie wiem tylko, czy ten prefekt… jak mu tam było… Perkins… nie, Percy Weasley, tak. Czy on też jest po ich stronie, dowiedziałam się, że jest oddany ministerstwu i całemu Ministerstwu Magii, niedawno skłócił się z całą rodziną. Zapomniałam jeszcze o Fleur Delacour, tej Francuzce, która brała udział w Turnieju Trójmagicznym. Ona pracuje w Banku Gringotta z Billem Weasleyem, więc łatwo może werbować czarodziejów. Poza tym w swoim kraju też może mieć kilku chętnych do Zakonu.

Umilkła, przyglądając się swojemu panu i zastanawiając się, czy tyle informacji mu wystarczy na początek.

Ale on również się nie odzywał, pogrążony we własnych myślach.

W końcu przemówił:

- Yaxley, zrobisz mi listę, na której umieścisz nazwiska członków Zakonu Feniksa, które Selene wymieniła. Nie zapomnij uwzględnić informacji o nich.

Yaxley wstał, ukłonił się, zapewnił swego pana, że jest jego największym i najbardziej oddanym sługą, po czym wycofał się z pokoju.

- W takim razie – odezwała się Bellatriks, korzystając z małego zamieszania. – Skoro Selene może wyjawić wszystko, dlaczego nie powie, gdzie jest Kwatera Główna?

Selene chciała jej odpowiedzieć coś złośliwego, ale Czarny Pan ją uprzedził.

- Miejsce zakwaterowania może zdradzić jedynie Strażnik Tajemnicy – zwrócił się do Belli, która zarumieniła się.

Selene zauważyła, że zwykle, kiedy Lord Voldemort na nią patrzył lub do niej mówił, jej twarz przybierała ciemniejszej barwy.

Po chwili ciszy Voldemort podjął temat:

- Jak wiecie, planuję napaść na Hogwart.

Selene wymieniła zaskoczone spojrzenie z Malfoyem i Kareen. Nic nie wiedzieli o planach Czarnego Pana dotyczące Hogwartu. Voldemort spostrzegł ich zaniepokojone spojrzenia.

- Nie wiedzieliście o tym – rzekł, patrząc na Selene. – To dla waszych młodych organizmów zbyt wiele, dlatego nie weźmiecie udziału w bitwie.

- Ośmielę się nie zgodzić – odezwała się bardzo cichym, ale stanowczym głosem Selene. – Skończyłam siedemnaście lat i mogę walczyć. Bardzo tego pragnę. Pozostaję w związku z Potterem na twój rozkaz, ta bitwa to jedyna okazja, żebym mogła zabić tylu członków Zakonu, ilu dam radę. Potter przed swoją śmiercią musi się dowiedzieć, że szczerze go nienawidzę.

Voldemort przyglądał się jej z przekrzywioną głową. Wcale nie zamierzał zabraniać Selene udziału w bitwie. Umiała dobrze rzucać Zaklęcia Niewybaczalne, była wierną Śmierciożercą. Ale ucieszyło go, że tak się rwie do walki.

- Nie będę ci tego zabraniał – oświadczył. – Jednak datę bitwy będę musiał przesunąć na późniejszy termin. Moi zaufani Śmierciożercy nie wrócili jeszcze z wyprawy. Potrzebujemy więcej smoków. Dumbledore ma bardzo wiele magicznych stworzeń po swojej stronie, dlatego my musimy mieć więcej.

Zamilkł, przesuwając wzrok po każdej pełnej napięcia twarzy. Oznajmił, że ma teraz dużo pracy i spotkanie uważa za zakończone. Śmierciożercy zaczęli opuszczać pokój, wymieniając jakieś uwagi.

Draco Malfoy zatrzymał na chwilę Selene. Widząc podejrzliwy wzrok matki, nie ośmielił się na jakiś czulszy gest.

- Jesteś w Zakonie – powiedział. – Nikomu z nas nie udało się aż tak opętać Dumbledore’a.

Selene wzruszyła tylko ramionami. Też zobaczyła zerkającą na nich co chwilę Narcyzę.

- E tam, wystarczy, żeby Potter się w tobie zakochał i też będziesz w Zakonie – odparła. – On mi to załatwił, pewnie żeby mi wynagrodzić, że chciał się do mnie dobrać.

Draco zamrugał szybko. Na jego twarzy pojawiło się bezbrzeżne oburzenie.

- Co? Jak to? Jak go spotkam, to zęby pogubi – oświadczył.

- Nie warto, dostaniesz szlaban, a on i tak już ode mnie dostał za swoje – powiedziała szybko Elin. – Przecież nigdy bym mu się nie pozwoliła dotknąć.

- Draco!

To Narcyza zawołała syna, żeby do niej podszedł.

- Widzimy się w Hogwarcie – dodał o wiele ciszej i odszedł trochę na bok, żeby mógł się teleportować.

- Zaraz, Selene!

To jej ociec ją zatrzymał. Podszedł do niej i powiedział:

- Po tym spotkaniu członków Zakonu… dobrze się spisałaś.

Selene spojrzała na Snape’a ze zdziwieniem. Rzadko kiedy słyszała komplement od swojego ojca. Dlatego to było dla niej niemal nowością.

- Tak, też tak sądzę – odpowiedziała.

Widząc zbliżającą się Charity, pospiesznie chciała się oddalić, ale blondynka dopadła ją, zanim zdążyła się teleportować.

- Nie pójdziesz na żadną bitwę – oświadczyła jej władczym tonem. – Czarny Pan może i wyraził zgodę, ale przecież możesz zginąć.

Elin wyszarpnęła rękę z jej uścisku, wściekła do granic możliwości. Nie mogła uwierzyć, że ktoś może być tak wścibski i namolny. A już wstrząsnęło ją to, że Charity śmiałą podważyć słowa Czarnego Pana.

- A kim ty jesteś, żeby mi czegokolwiek zabraniać – wycedziła, szturchając ją palcem w pierś. – Kim jesteś, żeby podważać słowa Czarnego Pana.

- On sam powiedział, że jesteś za młoda.

- Ale później się zgodził. Jestem dorosła.

- Mimo wszystko i tak nigdzie nie pójdziesz.

- Nie będziesz mną rządzić. Będę walczyć. A jeśli staniesz na mojej drodze, zabiję cię.

Zanim Charity coś jeszcze powiedziała, Selene już się deportowała. Złość w niej kipiała. Miała ochotę chwycić głowę blondynki i tłuc nią o ścianę, aż zostanie z niej tylko krwawa plama.

Dopadła drzwi do sypialni Ślizgonek, wparowała do środka i rzuciła się na swoje łóżko w ubraniach. Kiedy Kareen wróciła, Elin już spała albo udawała, że śpi. Na wszelki wypadek nakryła przyjaciółkę kocem.

~*~

Sądzę, że rozdziałów będzie gdzieś do pięćdziesiątki, może coś ponad. Dlatego nie będą bardzo długie, raczej przeciętne, jak ten.

Bardzo, bardzo chciałam podziękować za to, że zostałam przez Onet polecona. Co prawda, to opowiadanie istnieje w ramce „Warto przeczytać”, jest mój nick, adres, tytuł rozdziału i jego fragment, to obrazek jest nie mój, raczej to zdjęcie z nagłówka Halloween-Town, więc żeby nie było, że skopiowałam jej szablon, czy coś, bo nigdy tego szablonu u mnie nie było. Pewnie zaszły jakieś błędy w Onecie, już do nich napisałam. Dedykacja dla osoby, która mnie poleciła. Już wiem, o kogo chodzi xD

PS: Jeszcze się tak nie zdarzyło, żeby moje dwa blogi zostały polecone w prawie tym samym czasie, żeby były na jednej stronie w ramce, to taki jakby… jubileusz? xD