Rozdział 44

Punktualnie o dwudziestej drugiej Draco poczuł pieczenie na lewym przedramieniu. Razem z Kareen i Selene deportowali się z błoni do dworu Malfoyów. Śmierciożercy teleportowali się w holu i zaczęli zbierać się w salonie. Ślizgoni weszli tam i zajęli miejsca przy stole. Kiedy wszyscy już się zgromadzili, Voldemort przemówił:

- Bardzo dobrze, że wszyscy przybyliście na moje wezwanie. Teraz, kiedy jesteśmy już tak blisko bitwy…

- Panie mój – przerwała mu niepewnie Selene, ale kiedy Lord spojrzał jej prosto w oczy, zarumieniła się lekko. – Ja przepraszam, ale… ale nie będę mogła wziąć w niej udziału. Wiem, że obiecałam tobie, panie, i wszystkim twoim sługom, ale w najbliższym czasie po prostu nie będę w stanie…

Urwała, patrząc błagalnie na swojego pana. On nie wyglądał ani na oburzonego, ani na rozczarowanego. Tylko patrzył na nią ze stoickim spokojem.

- Oczywiście – rzekł w końcu. – A możesz nam wyjawić, dlaczego?

- Ja – teraz spojrzała z niepokojem na młodego Malfoya – jestem w ciąży, a Draco powiedział, że muszę na siebie uważać…

Reszta słów utonęła w szmerze i szeptach, który wybuchł wśród Śmierciożerców. Najgłośniej rozprawiała Charity, zaś Severus zaniemówił całkowicie. Patrzył na Selene tak, jakby ją pierwszy raz zobaczył.

- Dość już – odezwał się cicho Voldemort, a wszyscy natychmiast umilkli. – Czy to jest dziecko Pottera?

Selene zrobiła taką minę, jakby ją zemdliło, więc spróbowała to nadrobić niezbyt udanym uśmiechem.

- Ależ nie, nigdy bym nie pozwoliła mu się dotknąć – wyjaśniła możliwie jak najuprzejmiej, choć podejrzenia o sypianie z Harrym Potterem bardzo ją zabolały. – To jest dziecko… ehm… Dracona.

Jej policzki znów lekko poróżowiały. Voldemort, widząc, że ten temat jest dla Elin dość krępujący, zwrócił się znów do Śmierciożerców.

- Jeśli nie będziemy mieć czegoś, co pomogłoby dostać się do Hogwartu – podjął. – To z bitwy nic nie wyjdzie. I dlatego tutaj jest nam potrzebny Draco.

Spojrzał na niego znacząco, ale Malfoy odwrócił wzrok.

- Już wszystko jest prawie gotowe – wtrąciła Selene, widząc, że tleniony nic z siebie nie wydusi.

Na twarzy Voldemorta pojawił się szeroki „ojcowski” uśmiech.

- To prawda, Draco? – zapytał go.

Malfoy tylko wzruszył ramionami i mruknął pod nosem coś, co brzmiało jak „no, w miarę”.

- Przestań, Draco, zwykle nie jesteś taki skromny – dodał Czarny Pan, przekrzywiając lekko głowę. – Rozumiem, że to nagłe ojcostwo cię przeraziło, za młody jesteś na to. Ale musisz się nauczyć oddzielać sprawy osobiste od pracy. Nie oczekuję od swoich Śmierciożerców, że poświęcą się swojej służbie tak, że zaprzepaszczą wszystko. Gdyby choć jeden z nich podchodził emocjonalnie do tego, co robi, pozostałby przy zdrowych zmysłach? Albo robił by tak dalej?

Zamilkł, obserwując uważnie Dracona Malfoya, który nie śmiał spojrzeć swojemu panu w oczy. Jego matka również wyglądała groźnie, może nawet groźniej od swojego pana. W duszy poczuła się osobiście uważona, że jej syn będzie miał dziecko z tak nieprzyjazną osobą jak Selene. Bardzo szanowała Severusa, ale jego córki nie znosiła i nie kryła tego, zwłaszcza po ostatnim ich spotkaniu.

Severus za to wpatrywał się w córkę z niedowierzaniem. Gdyby Selene była w ciąży dwa lata później, ucieszyłby się. Ale teraz nie miał pojęcia, co myśleć. Ucieszył go w tym wszystkim rozsądek jako taki córki. Choć ona będzie bezpieczna podczas tej strasznej bitwy.

- Kiedy szafka będzie gotowa? – zapytał Voldemort, patrząc na Dracona. Ten drgnął.

- Och… sądzę, ż-że pod koniec czerwca – wyjąkał.

Czarny Pan zamyślił się. Pod koniec czerwca. Ale przecież to może się przeciągnąć. Nie, nie mógł na to pozwolić. Od tej szafki zbyt wiele zależało.

- W ostatni dzień czerwca szafka ma być naprawiona – rzekł. – Potraktuj to poważnie, Draco. Nie chcemy przecież, żeby twoje dziecko dorastało bez ojca.

Malfoy przełknął ślinę, ale nic już nie powiedział. Czarny Pan wstał i ogłosił koniec posiedzenia.

- Selene – zatrzymał ją na chwilę, kiedy Śmierciożercy już wyszli. – Sądzę, że zdobyłaś zaufanie Dumbledore’a na tyle, by go odzyskać.

Podwinął jej lewy rękaw, przyłożył różdżkę do skóry i wypowiedział jakieś zaklęcie. Elin poczuła pieczenie, a na jej lewym przedramieniu pojawił się na nowo Mroczny Znak. Selene uśmiechnęła się. Bardzo jej go brakowało.

- Dziękuję, panie – udało się jej wykrztusić.

Voldemort skinął głowa i pozwolił jej odejść.

Selene opuściła salon. W holu pozostało jeszcze wielu Śmierciożerców, by porozmawiać, jak po każdym posiedzeniu. Ledwo Elin się rozejrzała, ktoś chwycił ją za ramiona i potrząsnął nią z całej siły.

- Spadaj, ty niezrównoważona kobieto! – zawołała, odpychając od siebie Charity.

- Jak w ogóle śmiałaś sypiać z tym chłopakiem, twój ojciec mówił ci, żebyś tego nie robiła, a ty i tak to zrobiłaś! – warknęła blondynka.

Nadbiegł Draco i odepchnął ją od Selene.

- Nie szarp jej z łaski swojej, bo będziesz mieć ze mną do czynienia – oświadczył jej.

Pojawił się też Snape. Twarz miał nieprzeniknioną, choć nieco bardziej bladą, niż zwykle.

- Selene, jak to się właściwie stało, że będziesz miała dziecko? – spytał roztrzęsionym głosem.

- Chyba wiesz, jak się robi dzieci – odpowiedziała mu dla odmiany spokojnie Elin. – I wiesz, co? Chyba zostanę tu na noc.

Objęła Malfoya w pasie i wpiła się w jego usta. Charity obserwowała tę scenę z wyrazem bezgranicznego niesmaku.

- Twoja matka na pewno się na to nie zgodzi – zwróciła się do Dracona.

- Nie musi o niczym wiedzieć – stwierdził tleniony. – Zresztą już z nią rozmawiałem, pogodziła się ze wszystkim.

Snape i Charity wymienili zaniepokojone spojrzenia. Blondynka wyglądała tak, jakby wolała zjeść zgniłego gumochłona niż zaakceptować obecny stan córki narzeczonego. Selene, jakby czytała w jej myślach, udała zasmuconą i powiedziała:

- Tak mi przykro, nie będziesz już mogła mną pomiatać, bo ja też jestem w ciąży. Ciekawe, czyje dziecko będzie ładniejsze. Idę o zakład, że nasze. No, to życzę dobrej nocy. Moja z pewnością będzie udana.

Uśmiechnęła się do Charity złośliwie, Draco objął ją w talii i oboje poszli na najwyższe piętro.

Malfoy zamknął drzwi do swojego pokoju na zasuwę, a Selene usiadła na łóżku.

- Boże, ta kobieta jest niebezpieczna – stwierdził Draco i wrócił do łóżka. – Nic ci nie zrobiła?

- Jeszcze nie – odpowiedziała Selene i pozwoliła mu się położyć na plecach. Draco pochylił się i zaczął ją całować po szyi, później po dekolcie i piersiach. – Między nami trwa taka wojna. Ciekawe tylko, kto kogo wcześniej wykończy.

- Znając życie, ty ją – mruknął Malfoy, bardziej zajęty jej ciałem niż rozmową z nią. – Masz już Mroczny Znak.

- Tak, odzyskałam go, kiedy wszyscy wyszli – wyjaśniła Elin. – Bez niego zupełnie nie czułam się sobą.

Malfoy zdjął jej koszulę, po czym całkowicie się rozebrał. Selene obserwowała go w milczeniu. Chciała mu tyle powiedzieć, ale on narzucił na nich kołdrę i pocałował ją w usta.

*

Selene położyła się obok niego, dysząc ciężko. Czuła nienaturalne gorąco, mimo że w pokoju panowała umiarkowana temperatura. Draco przytulił ją, bo poczuł, że to właśnie powinien zrobić.

- Na początku pewna byłam, że kiedy tylko dowiesz się o dziecku, odetniesz się od wszystkiego, jak każdy facet – odezwała się Elin, obejmując Malfoya za szyję. – Ale bardzo pozytywnie mnie zaskoczyłeś, biorąc na siebie część odpowiedzialności… Kocham cię.

Malfoy pocałował ją w usta. Nigdy chyba nie okazał jej takiej czułości, jak teraz. Ale poczuł, że łączy ich chyba więcej, niż dawniej.

- Jestem na tyle dorosły, żeby wziąć na siebie to brzemię – odpowiedział.

Przez długą chwilę milczeli, wtuleni w siebie. Malfoy zamknął oczy, ogarnęła go już cudowna błoga senność. Z tego przyjemnego odrętwienia wyrwał go cichy szept Selene:

- Nie mogę ci obiecać, że nie wezmę udziału w bitwie.

Draco gwałtownie otworzył oczy.

- Wiedziałem, że to długo nie potrwa. Dlatego?

- No… słyszałeś Czarnego Pana – powiedziała już na głos Elin. – Musimy ukończyć naprawę szafki do końca czerwca. Mamy niewiele czasu, choć czuję, że się nam uda. Ale jesteś już dorosły, Czarny Pan wyśle cię na bitwę. Tak samo mojego ojca. Nie będę siedziała w domu z Charity i czekała, aż dowiem się najgorszego. Nie będę spokojnie siedzieć, podczas gdy dwójka mężczyzn, których najbardziej kocham narażają życie.

Ujęła jego twarz w dłonie i zaczęła całować najpierw jego usta, później policzki i powieki. Chciała mu jakoś to wynagrodzić, ale Draco nie dał się nabrać. Usiadł na łóżku z wyrazem poważnego zawodu na twarzy.

- Selene – rzekł. – A pomyślałaś też o mnie? Jeśli ja zginę, to będzie tylko jedna, nieważna śmierć. A jeśli zginiesz ty, umrze też nasze dziecko. Pomyśl o nim. Ma szansę przedłużyć linię Malfoyów, być może zostanie kimś wielkim, wynajdzie antidotum na ugryzienie wilkołaka czy coś…

- Ale skąd wiedz, że umrę? – przerwała mu Selene, również siadając. – Aż tak nisko mnie cenisz? Czarny Pan osobiście uczył mnie czarnej magii. Jestem mu tak oddana, że zrobię wszystko w jego imieniu.

- Nie ma takiej opcji – oświadczył surowo Malfoy. – Choćbym miał cię przywiązać do krzesła, zrobię to, jeśli miałoby to cię zatrzymać w bezpiecznym miejscu. Sam będę cię pilnował. Chodź, rano o tym porozmawiamy.

Popchnął ją z powrotem na łóżko i nakrył kołdrą. Selene, obrażona na Dracona odwróciła się do niego plecami. Malfoy ostrożnie przysunął się do niej, ale Elin nic nie zrobiła, więc objął ją w talii. Miał bardzo poważny problem, ale nie chciał go teraz roztrząsać. Był za bardzo zmęczony. Póki co jednak… poskromił, chociaż na chwilę, złośliwego byka.

~*~

Naprawdę nie wiem. Po tym rozdziale mam pewne wątpliwości co do zakończenia bloga. Prawdopodobnie zmienię je całkowicie, a opowiadanie jeszcze trochę się przeciągnie. Cóż, zaczęły się wakacje, więc będę mogła częściej dodawać rozdziały xD Dedykacja dla Eles. :*