50. Szczęśliwa rodzinka

Wróciła do domu zaledwie pół godziny później. Nie miała pojęcia, co robić. Nie wiedziała, czy dalej będzie się mogła kształcić, czy może jednak trafi do Azkabanu. Jej i Draconowi udało się w miarę niepostrzeżenie wymknąć z zamku przez szafkę dwukierunkową, a później deportować ze sklepu Borgina i Burkesa. Kiedy weszli do domu Selene, zastali Charity siedzącą przy stole w kuchni, pijącą piąty kubek kawy i z bardzo zdenerwowaną miną. Była nadal w stroju dziennym, wyglądała na zmęczoną, jakby całą noc czuwała, a pod oczami miała ciemne podkowy. Kiedy ujrzała Selene i Dracona, zerwała się z krzesła, przy okazji przewracając kubek z resztką zimnej kawy.

- No i co? – zapytała, ale po ich minach wywnioskowała, że nie mają najlepszych wieści.

Selene opadła na pierwsze wolne krzesło i westchnęła ciężko. Teraz, kiedy miała ją poinformować o tak strasznym wydarzeniu, przestała na tę chwilę czuć do niej tak straszną niechęć.

- Ojciec został zabity – odpowiedziała głosem suchym jak trzask pułapki na myszy. – I w ogóle wszystko jest nie tak, przegraliśmy, Czarny Pan nie żyje… To znaczy wyglądał tak. W noc, kiedy zginęli Potterowie też niby umarł, a przecież wrócił. Ja wierzę, że on powróci. Może za pół wieku albo sto lat, ale wróci.

Znów ciężko westchnęła i oparła policzek o blat stołu. Charity wydała z siebie jakiś dziwny odgłos, po czym ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. Elin i Draco wymienili znaczące spojrzenia.

Przy drzwiach rozległy się jakieś hałasy, jakby ktoś do nich się dobijał. Selene zesztywniała. Pierwszą myśl, na jaką wpadła, to aurorzy. Szybko wstała, pobiegła do salonu i wyciągnęła różdżkę, gotowa do odparcia ataku. Drzwi się otworzyły. Z ręki Ślizgonki wyśliznęła się różdżka i upadła na podłogę.

- Tato! – zawołała i rzuciła się mu na szyję.

Snape entuzjastycznie objął córkę, choć zachwiał się lekko i musiał się podeprzeć o drzwi, żeby nie upaść.

So salonu, zwabieni podejrzanymi hałasami, wpadli Malfoy i Charity. Kiedy ta druga zobaczyła Snape’a, odepchnęła Selene na bok i rzuciła się mu w ramiona.

- Selene mówiła, że nie żyjesz – wybełkotała blondynka.

- Czarny Pan przyniósł mi taką wiadomość – wtrąciła się Elin. – On zawsze ma rację.

Mistrz Eliksirów zawahał się i puścił Charity.

- Tak. A co do niego… Wszystko już wiem – rzekł. – Ale nie przejmuj się. Czarny Pan już nie raz zaskakiwał nas swoimi sztuczkami. Znów powróci, żeby uśmiercić Pottera.

Selene nic nie odpowiedziała, ale mu nie uwierzyła. Sama wyczuła, że nie miał pulsu, poza tym większość Śmierciożerców została wyłapana i zamknięta niezwłocznie w Azkabanie. Z tego, co widziała, udało się uciec tylko Yaxleyowi, Lestrange’om, rodzeństwu Carrowów i rodzicom Dracona. Glizdogon gdzieś zniknął, pewnie zmienił się w szczura i uciekł, by resztę życia spędzić jako potępiony wygnaniec, nie ujawniający swojej prawdziwej tożsamości albo żyjąc pod postacią szczura, by w końcu zginąć od trutki na szczury lub spod pazurów jakiegoś drapieżnika. W gardle ją ścisnęło, kiedy pomyślała o Kareen. Nie zobaczyła jej ani w Zakazanym Lesie, ani w Hogwarcie podczas bitwy.

Wstała z kanapy, na którą opadła, kiedy Charity ją odepchnęła od Severusa i pochyliła się, żeby podnieść różdżkę, którą upuściła. Była siódma rano, słońce było już wysoko.

- Idę spać – mruknęła.

Ledwo zrobiła krok w kierunku schodów, kolejna osoba wpadła do domu. Kareen była strasznie zadyszana, ale chwyciła Selene w objęcia z takim impetem, że prawie zwaliła ją z nóg.

- Co tu robisz? – wydyszała Elin, ledwo łapiąc powietrze. – Gdzie ty byłaś?

- Nie walczyłam, stchórzyłam – wyznała Kareen, a głos jej zadrżał. – Ale wiem już wszystko, naprawdę, nie mam pojęcia, co wszyscy zrobimy.

Kilka samotnych łez popłynęło jej po twarzy. Naprawdę podziwiała Selene za to, że tak spokojnie to wszystko znosi. Wszyscy wiedzieli, kim jest, co robiła i po czyjej jest stronie. Poczuła, że ukrywając swoją tajemnicę, nie będzie mogła dłużej spokojnie żyć.

*

Wakacje minęły w oparach spokoju, jednak Selene denerwowała się, co stanie się po jej powrocie do Hogwartu. Owszem, otrzymała list ze szkoły, jakby nic się nie stało, ale ta niezwykła uprzejmość wydała się jej zbyt podejrzana. Wsparcia ze strony Ślizgonów mogła być pewna, ale nie ukrywała, że bała się spotkania z uczniami z innych domów, zwłaszcza Gryfonów. Dzień przed wyruszeniem do szkoły otrzymała też list od nowej dyrektorki Hogwartu, profesor McGonagall, w którym pisała, że otrzyma specjalną opiekę i wsparcie ze względu na jej jeszcze nienarodzone dziecko. W ogóle to wszystko zaczęło się toczyć niesamowicie dobrze dla Selene i jej rodziny. Jej ojciec znalazł nową pracę w irlandzkiej Magnitude School na stanowisku nauczyciela obrony przed czarną magią. Za to między Elin i Charity układało się już o wiele lepiej, nie kłóciły się już tak często i prawie zawsze mogły ze sobą wytrzymać w jednym pokoju.

W pierwszy dzień września, kiedy o jedenastej czerwony parowóz odjechał ze stacji, Selene i Kareen zaczęły szukać wolnego przedziału. Draco dogonił je, kiedy już siedziały w pustym przedziale przy końcu pociągu i rozmawiały przyciszonymi głosami.

- Widziałem Pottera – oświadczył, siadając obok Selene. – Siedzi ze swoimi koleżkami i dowcipkuje.

Objął Ślizgonkę, pocałował ją w policzek i położył rękę na dość dużym brzuchu Elin. Ciąża raczej jej nie służyła, przynajmniej w jego mniemaniu. Dziewczyna nie tyła, jak większość ciężarnych pań, wręcz przeciwnie, ręce miała jeszcze chudsze, niż zwykle, na co nie narzekała. W jej opinii wolała być chuda jak kościotrup, niż gruba jak baleron.

- Urodzisz w grudniu, tak? – zapytał. – Musimy coś wymyśleć, żeby McGonagall cię zwolniła na kilka dni.

- Dostałam list – oznajmiła bardzo cicho Selene, patrząc w okno. - McGonagall oświadczyła, że otrzymam jakieś specjalne „łaski”. Ale boję się, że…

Nie dokończyła zdania, bo do przedziału wszedł jakiś nieproszony gość… Był to Harry Potter. Bez przyjaciół, znajomych, był sam. Skrzyżował ręce na piersiach i omiótł wzrokiem pomieszczenie. Atmosfera natychmiast się zagęściła.

- Czego u chcesz? – zapytała wyzywającym tonem Selene, mrużąc oczy.

- Porozmawiać – oświadczył krótko Potter.

- Wydaje mi się, że już ci wszystko wyjaśniłam – odpowiedziała. – Jedyne, co do ciebie czułam, to obrzydzenie. Chcę skończyć tę znajomość, rozumiesz? Gardzę tobą, gardzę Dumbledore’em i tym całym pokręconym Zakonem. Mam gdzieś, że mi to wszystko wybaczyłeś, gdybym mogła, zabiłabym cię, ale wiem, że Czarny Pan sam chciał to zrobić. On powróci, Potter, a ja pierwsza do niego wrócę, a kiedy skończę szkołę, będę go szukać aż do skutku.

Umilkła, dysząc ciężko. Oczy lśniły jej jak w gorączce. Draco ujął jej rękę, żeby trochę ją uspokoić.

- Chciałem ci tylko powiedzieć, że jeśli miałabyś wrogów w Gryfonach, wiedz, że ja nie mam do ciebie nic – mruknął Harry. – Nadal coś do ciebie czuję…

Malfoy skinął sztywno głową.

- Świetnie. A teraz wynocha – warknął.

Potter już zbierał się do wyjścia, kiedy Kareen go zatrzymała.

- Zawsze byłeś przekonany o „świętości” swojego ojca chrzestnego, Syriusza Blacka – zaczęła. – Ale muszę cię nieprzyjemnie zmartwić, że Black był mężem mojej matki, a co za tym idzie, moim ojcem. Nazywam się Kareen Black, tak dla twojej wiadomości. Chciałam ci zepsuć ten dzień, teraz możesz już iść.

Wstała i wypchnęła go z przedziału całkowicie oszołomionego. Kiedy usiadła na miejscy, cała trójka wybuchnęła śmiechem. Było to o wiele zabawniejsze od uświadamiania Pansy Parkinson, że nie ma już szans u Dracona. Ten rok szkolny, mimo że już ostatni, nie zapowiadał się jednak tak źle.

*

Selene nie musiała specjalnie zwalniać się ze szkoły, żeby urodzić. Pociągiem wróciła razem z innymi, którzy postanowili spędzić ferie świąteczne w domu, do Londynu, skąd natychmiast pojechała do szpitala Świętego Munga. Trochę się denerwowała, choć z tego, co opowiadała jej Charity, która urodziła dziesiątego października synka Juliusa*, nie miała się czego bać.

- To stresujące – mruknęła, rozglądając się po sali.

Leżało tu jeszcze cztery ciężarne, dwudziestokilkuletnie kobiety, które z uwagą przyglądały się Elin i to nie dla tego, że była Śmierciożercą, ale dla tego, że nie skończyła jeszcze szkoły. Mimo że była tu już pięć dni, nadal nie mogła się przyzwyczaić do tych dziewczyn.

- Wiem, ale nie martw się, jeszcze tylko kilka dni i wrócisz do domu – powiedział Snape, który wrócił na Boże Narodzenie z Irlandii.

W swojej nowej szkole nie był innym nauczycielem, niż w Hogwarcie. Uczniowie panicznie bali się go; w klasie, kiedy tylko się pojawiał, panowała głucha cisza.

Wychylił się do przodu, żeby poprawić córce poduszki. Selene zobaczyła podłużną, jasną bliznę na jego szyi.

- Co to jest? – zapytała. – Pierwszy ram ją widzę.

Snape automatycznie sięgnął ręką do blizny.

- Ach, to – mruknął, trochę zmieszany. – Wtedy, kiedy wszyscy myśleli, że nie żyję, ugryzło mnie coś jadowitego, akromantula chyba. Byliśmy z Czarnym Panem pod Wrzeszczącą Chatą, załatwić nasze sprawy i to się na mnie rzuciło. Byłbym już martwy, gdyby nie bezoar. Zawsze mam go przy sobie.

Uśmiechnął się krzywo. Nie miał żalu do Czarnego Pana o to, co zrobił albo raczej chciał zrobić, on już po prostu taki był. Ale wolał nie uświadamiać Selene. Zresztą, nie było nawet na to czasu, bo przyszła uzdrowicielka i zarządziła koniec odwiedzin.

- Przyjdziemy jutro – obiecał Draco, całując Ślizgonkę w policzek na pożegnanie.

Następnego dnia rano, kiedy przyszli odwiedzić Elin, dowiedzieli się, że Selene została przeniesiona do innej sali, co oznaczało, że nadszedł dla niej czas rozwiązania. Uzdrowiciel zaprowadził ich pod porodówkę, wszedł do środka i zatrzasnął im drzwi przed nosem. Nie minęła nawet minuta, a usłyszeli kobiece wrzaski i przekleństwa.

- Skąd ona zna takie słowa? – spytał Malfoya Snape, ale ten tylko wzruszył ramionami.

Cały poród nie trwał długo. Dwadzieścia minut później z pokoju wyszedł uzdrowiciel. W jednej ręce trzymał różdżkę, na twarzy błyszczały mu kropelki potu.

- Gratuluję, ma pan bardzo zdrowego syna – zwrócił się do Snape’a, chwycił jego dłoń i potrząsnął nią entuzjastycznie.

Severus wymienił oburzone spojrzenia z Draconem, po czym wyrwał rękę z uścisku uzdrowiciela.

- Co pan… - warknął. – Jestem ojcem Selene, to jest jego dziecko.

Popchnął lekko Malfoya w stronę sali, a uzdrowiciel trochę się zmieszał.

- Tak, tak powiedziałem – mruknął, nie patrząc na nikogo. – Zapraszam pojedynczo. O, i proszę nie siedzieć długo.

Pierwszy, rzecz jasna, wszedł Draco. Elin leżała na łóżku pod ścianą, po środku małego pomieszczenia. Wyglądała na zmęczoną, czarne włosy, mocno potargane, przyklejone miała do policzków. Kiedy zobaczyła Malfoya, uśmiechnęła się lekko. W ramionach trzymała małe zawiniątko, poruszające się nieznacznie. Draco podszedł do niej i usiadł na wolnym krześle.

- Uzdrowicie wziął twojego ojca za mnie – odezwał się cicho. – Jak się czujesz?

- Dobrze. Wiesz, że masz syna?

- Tak.

Selene odchyliła trochę koc. Dziecko miało szeroko otwarte oczy i przyglądało się teraz Malfoyowi, który pochylił się nad zawiniątkiem. Faktycznie, był to chłopiec, z czystymi, szaroniebieskimi oczami i małą kępką bardzo jasnych blond włosów.

- Jest bardzo do ciebie podobny – zauważyła Selene.

- Pewnie mamy dobre geny – mruknął tleniony i wyciągnął rękę, żeby delikatnie pogłaskać małego po główce.

Przez chwilę milczeli, przyglądając się dziecku. Do zakończenia roku szkolnego zostało jeszcze dużo czasu, a przed nimi były jeszcze owutemy. Starali się nie myśleć, co będzie dalej. Nie chcieli, by ponure myśli przeszkodziły lub zamąciły jakoś tę szczęśliwą chwilę.

- Jak damy mu na imię? – zapytał Malfoy.

Selene przez chwilę zastanawiała się, patrząc z rozczuleniem na syna.

- Scorpius* – zaproponowała i zerknęła na Dracona. Skądś znała to imię, ale nie wiedziała, skąd. Tleniony pokiwał głową i powiedział:

- A na drugie Hyperion, po moim pradziadku.

Elin wzruszyła ramionami. Draco nigdy jej nie wspominał o swoim pradziadku, dlatego nie wiedziała, czym takim zasłynął, by teraz ich syn nosił jego imię. Mimo to zgodziła się, była zbyt zmęczona, żeby się kłócić lub dłużej konwersować na ten temat. Oparła się o poduszki, bo plecy już ją bolały od ciągłego pochylania się.

- Chcesz go potrzymać? – spytała.

Draco nic nie odpowiedział, tylko wziął od Selene syna, bardzo ostrożnie i delikatnie, jakby był ze szkła. Trzymał go bardzo sztywno i nienaturalnie, więc po chwili oddał go Elin, by go nie upuścić. Mimo że nigdy nie trzymała na rękach tak małego dziecka, skądś wiedziała, jak powinna to robić.

- Możesz pójść teraz po mojego ojca i Charity? Jestem zmęczona i chciałabym odpocząć, ale się obrażą, jeśli im powiem, że nie chcę ich widzieć.

Malfoy wstał, pochylił się, żeby pocałować ją w usta i wyszedł. Snape pojawił się tu sekundę później. Towarzyszyła mu Charity i jakaś pulchna uzdrowicielka o wyrazie twarzy bardzo podobnym do McGonagall.

- Muszę przenieść pańską córkę do innej sali – zwróciła się do Snape’a. – Dlatego proszę się streszczać.

Mistrz Eliksirów, trochę oburzony chłodnymi słowami uzdrowicielki, usiadł na krześle dopiero co opuszczonym przez Malfoya. Charity opadła na stołek obok niego.

- Daliśmy mu na imię Scorpius Hyperion – oznajmiła Selene, głaszcząc jednym palcem czubek głowy syka.

- Scorpius? – powtórzył Snape i zmarszczył czoło. – Tak miał na imię dziadek Kasandry, wiedziałaś o tym?

- No, teraz już wiem. To imię siedziało mi gdzieś w głowie – oświadczyła Elin. Wyciągnęła malucha w stronę ojca, a ten wziął go z o wiele większą precyzją niż Draco, ale również miał dziwie sztywne ramiona.

Uzdrowicielka machnęła różdżką, a łóżko Selene uniosło się w powietrze i poszybowało w stronę drzwi. W ten sposób Elin dostała się do sali, w której przebywała już wcześniej.

- Prawdę mówiąc, jestem zaskoczony, że Kareen cię nie odwiedziła – odezwał się Snape, kiedy Selene leżała już w swoim łóżku.

- Była tu dziś rano, jeszcze przed wami, ale jej ciotka jest chora, więc musiała wracać – wyjaśniła Ślizgonka, biorąc od ojca Scorpiusa. On chyba z ulgą pozbył się wnuka. – Wyjeżdża do Australii, wróci za jakieś trzy dni.

Zapanowało milczenie, które po pięciu minutach zostało przerwane przez Mistrza Eliksirów.

- Zastanawiałem się nad powrotem do Hogwartu – rzekł. – Ministerstwo Magii przydzieliło nijakiego Debby’ego Moore’a na stanowisko nauczyciela obrony przed czarną magią, z tego, co wiem, McGonagall nie bardzo to odpowiada.

Scorpius zaczął płakać i wymachiwać zaciśniętymi piąstkami. Selene rozejrzała się dookoła z przerażeniem. Nie miała pojęcia, co zrobić, żeby dziecko przestało płakać.

- Widzisz? Nawet jemu to się nie podoba – zwróciła się do ojca. – Proszę pani, może tu pani przyjść? Hej, ja go, do cholery, uciszyć?

Gruba, surowa uzdrowicielka, która mierzyła właśnie ciśnienie innej ciężarnej kobiecie, odwróciła się i podeszła energicznym krokiem do łóżka Elin.

- Jest głodny, nakarm go – wyjaśniła, ale widząc niepewność na twarzy Selene, dodała: - Mogę co pokazać, jak to zrobić, jeśli chcesz.

Rozpięła pierwszy guzik od nocnej koszuli pacjentki, ale ona uderzyła ją lekko w dłoń, dając do zrozumienia, by cofnęła rękę i już sobie poszła.

- Dam sobie radę, dzięki – mruknęła. – Musicie się tak gapić?

Snape i Draco wymienili ponure spojrzenia. Mieli nadzieję, że Selene choć trochę uciszy swój gorący temperament, kiedy już zostanie matką, ale nic z tych rzeczy. Ślizgonka przystawiła Scorpiusa do piersi, czując się bardzo głupio, ale dziecko przynajmniej przestało płakać. Łypnęła po kolei na każdego spode łba.

- McGonagall uważa cię za mordercę – pociągnęła temat, kiedy uzdrowicielka już sobie poszła. – Jeśli w ogóle zechce z tobą rozmawiać, to będzie sukces.

Snape jakby trochę się zmieszał.

- Bo widzisz, całe to morderstwo Dumbledore’a było przez niego już dawno zaplanowane – rzekł. – Rok temu założył zaklęty pierścień i ledwo uszedł z życiem. Udało mi się klątwę zamknąć w jego ręce, zanim całkowicie rozprzestrzeniło się po ciele. Ale został mu tylko rok życia. Więc kazał mi zabić siebie, kiedy mi da znak.

Zapadała cisza. Wszyscy wpatrywali się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Już się ciesz, że McGonagall ci uwierzy – oświadczyła Elin. – Jak ją przekonasz?

Tu nagle Severus się uśmiechnął.

- Pokażę jej wspomnienie – odparł. – A jeśli nadal nie uwierzy, cóż. Porozmawia z portretem Dumbledore’a.

~*~

Pomyślałam sobie, żeby dodać jeszcze jeden rozdział przed epilogiem, więc do końca jeszcze trzy posty. Z tego jestem bardzo zadowolona, choć jest trochę długi. Rzeczywiście, trochę różu w szarym życiu Selene się przyda. W „bohaterach” zrobiłam nowe postacie, z myślą już o epilogu i dodałam trochę danych u wszystkich innych, więc zapraszam do przeczytania, bo wyjaśniam tam wiele spraw, których tutaj nie napisała. No i też opisałam pod niektórymi bohaterami stosunki Pottera i Selene oraz ich dzieci xD Dedykacja dla wszystkich, którzy przeczytali xD

* Pod tymi dwoma gwiazdkami są linki do bohaterów, gdzie opisani są ci dwaj nowi bohaterowie.