Rozdział 49

Wybiła czwarta. Voldemort wyprowadził swoich Śmierciożerców z Zakazanego Lasu. Było bardzo ciepło, ale z lasu wiał zimny wiatr, ochładzając błonia. Przed zamkiem nie było żadnych ciał; musieli zabrać rannych i martwych do środka. I tak też było…

- Już pięć po czwartej, może stchórzył – Ron Weasley zerkał co chwilę na zegarek.

- Stchórzył? A widziałeś jego armię? Nie, myślę, że raczej chce nas zaskoczyć – odpowiedział Harry, ale myślami był gdzie indziej.

Nigdzie nie widział Elin, ani podczas walki, ani teraz, gdy wszystko ucichło. Całą sprawę pogarszało, że Hermiona widziała ją w otoczeniu niebezpiecznych Śmierciożerców, którzy mogli ją porwać i coś jej zrobić.

- Harry, wiem, jak się czujesz – wtrąciła się Hermiona. – Elin na pewno nic nie jest. To Ślizgonka, pewnie uciekła jak większość z nich, Widziałam Pansy Parkinson, jak wybiega ze swoimi przyjaciółeczkami przez bramę. Krzyczały jak małe dzieci.

Zaśmiała się, ale Harry’ego to nie rozchmurzyło, więc umilkła. W trójkę siedzieli w drzwiach Wielkiej Sali, gdzie leżeli ranni. Pani Pomfrey już wszystkich łatała.

Tymczasem przez błonia kroczyli rządni krwi Śmierciożercy na czele z Voldemortem. Wszyscy mieli różdżki wyciągnięte i wycelowane w drzwi wejściowe Hogwartu.

Obrońcy zamku musieli usłyszeć, że mordercy Dumbledore’a nadchodzą, bo wybiegli na błonia. Śmierciożercy natychmiast rozpoczęli atak spychając obrońców do sali wejściowej.

Voldemort jako pierwszy wkroczył do zamku. Wielu czarodziejów krzyknęło z przerażenia i rzuciło się do ucieczki na jego widok, ale ci odważniejsi zatrzymali się. Rozgorzała bitwa. Potter próbował przecisnąć się do Czarnego Pana, ale w kogoś wpadł.

- Elin?! - krzyknął.

Dziewczyna zrobiła wielkie oczy. Harry złapał ją za ramiona, ale ta wyrwała się mu, kolanem uderzyła w brzuch i powaliła go na kamienną podłogę.

Nagle wszystko ucichło. Voldemort dał znak swoim wojownikom, żeby na chwilę zawiesili bitwę i cofnęli się.

Harry podźwignął się na nogi, plując i kaszląc. Wszyscy dookoła odsunęli się aż pod ściany.

- Elin… co ty… - zaczął Wybraniec, ale Selene prychnęła tak głośno, że ten umilkł.

- Jaka Elin… Jaka Elin, co? – krzyknęła, drżąc z oburzenia. – Nie jestem żadna Elin Hate, tylko Selene Snape! Tak, Severus Snape, twój znienawidzony nauczyciel eliksirów to mój ojciec, którego dopiero co zabiliście!

Harry przeżył taki szok, że przez chwilę nie mógł ani przemówić, ani chociaż się ruszyć. Pierwsze słyszał o śmierci Mistrza Eliksirów. Ale odczuł głęboką satysfakcję, kiedy się dowiedział. Uważał, że on jak nikt zasługiwał na śmierć.

- To nic, że jesteś jego córką – odezwał się w końcu. – Możemy o wszystkim zapomnieć i…

- Nie możemy o niczym zapomnieć – przerwała mu z drwiącym śmiechem. – Nie możemy, bo…

- Bo Selene od początku była po mojej stronie – wpadł jej w słowo Voldemort. – Cały czas robiła, co jej kazałem. I była bardzo oddaną Śmierciożercą.

Podszedł, żeby stanąć za Selene na wszelki wypadek, gdyby Potterowi przyszło do głowy, by się zemścić.

- Tak. Od dawna marzyłam, żeby ci to wszystko wykrzyczeć w twarz – dodała, mrużąc oczy ze złości. – Nieraz aż mnie skręcało z niechęci do ciebie, ale musiałam się pilnować. Przez cały czas cię oszukiwałam, spotykałam się z tobą tylko po to, żebyś naiwnie wprowadził mnie do Zakonu Feniksa. Wszystko, co mi mówiłeś i co sama odkryłam, przekazywałam mojemu panu. I co, ty myślałeś, że jestem szlachetna? Jestem w Slytherinie, wszyscy Ślizgoni są fałszywi, rozumiesz? Mogłeś uwierzyć tej szlamie Granger i Wieprzlejowi, ale nie, ty wolałeś bezgranicznie zaufać mnie, co było mi oczywiście na rękę. Myślałeś, że się kochamy? Nie, to ty mnie kochałeś, ja ciebie potrzebowałam. Do czasu. Przez ten cały czas związana byłam z Draconem, a te plotki o mojej ciąży to prawda.

Uśmiechnęła się złośliwie i cofnęła się, żeby teraz swoje sprawy mógł załatwić Voldemort. Kiedy zobaczyła to przerażenie i szok malujący się na twarzy Pottera, poczuła taką satysfakcję, jakiej nie odczuła jeszcze nigdy. Wzrokiem odnalazła rudą czuprynę Ronalda Weasleya i burzę gęstych, splątanych włosów Hermiony Granger. Obje mieli przerażone twarze, ale wyglądali na takich, którzy wiedzieli o wszystkim od dawna.

Voldemort uniósł różdżkę i wycelował nią centralnie w twarz Harry’ego.

- Nie mam ci nic do powiedzenia, Potter – rzekł. – Już trzykrotnie udawało ci się ujść z życiem, ale nie dziś. Mam różdżkę Dumbledore’a, widzisz? Dziś zabiję cię, używając właśnie jej.

Otworzył usta, żeby rzucić mordercze zaklęcie, ale nagle członkowie Zakonu Feniksa i aurorzy ruszyli do walki jak jeden mąż. Molly Weasley na oku miała tylko jedną ofiarę. Wypatrzyła w tłumie Selene Snape, walczącą dziko niedaleko swojego pana. Odepchnęła na bok Lunę Lovegood i Ginny, uniosła różdżkę… Harry’ego traktowała jak syna, a ta dziewczyna go oszukała. Chciała zadać jej ból, tak jak ona zadała jemu. Chciała zabić, tak bardzo, że przestała trzeźwo myśleć.

- Avada kedavra!

Z różdżki Molly wystrzelił w stronę Selene, zbyt zajętej walką, strumień zielonego światła. Nic nie zauważyła. Ale za to zobaczył to Draco. Widział to jak w zwolnionym tempie. Nie wiele myśląc, rzucił się do przodu, chwycił Elin w pasie i pociągnął ją na podłogę. Mordercze zaklęcie prawie musnęło jej policzek, tak, że poczuła na nim powiew gorącego powietrza. Sekundę później do jej nozdrzy dotarł swąd spalonych włosów. Zorientowała się, co się stało dopiero, kiedy zielony promień uderzył w ścianę. Odwróciła głowę i spojrzała na Molly. Na jej twarzy pojawił się gniew. Szybko podniosła się na nogi, ruszyła w stronę matki Ronalda, by się zemścić, ale ktoś znów powalił ją na podłogę i nie był to Draco. To Harry Potter staranował ją ramieniem.

Była to jednak ostatnia rzecz, którą zrobił, bo Voldemort rozbroił go jednym machnięciem różdżki. Wypowiedział jakieś zaklęcie, a Wybraniec uniósł się w powietrze na jakieś dwadzieścia stóp, gdzie zawisł nieruchomo, rozpaczliwie machając rękami i nogami.

Śmierciożercy i członkowie Zakonu znów zaprzestali walczyć i cofnęli się pod ściany, ci pierwsi obserwowali tę scenę z zachwytem, drudzy zaś – z przerażeniem. Voldemort machnął różdżką, a Harry zwalił się z hukiem na ziemię. Przez chwilę leżał na niej rozciągnięty, dysząc i kaszląc; w końcu podniósł się na nogi, drżąc lekko. Z trudem wyciągnął różdżkę z kieszeni.

- Koniec tego, Potter – wycedził Czarny Pan, a Berło Śmierci zadygotało mu w ręku, niecierpliwiąc się już, by rzucić zaklęcie. – Nie będziesz więcej potrącał moich Śmierciożerców.

- Będę robił, co mi się podoba – odpowiedział buntowniczo.

Czarny Pan uśmiechnął się kpiąco.

- Tak? – zapytał i nagle skierował różdżkę na jednego z bliźniaków Weasleyów. – Avada kedavra!

Zanim ktokolwiek zdążył się zorientować i jakoś zareagować, zielony promień ugodził Weasleya prosto w pierś. Ciszę w sali wejściowej rozdarł przeraźliwy krzyk Molly:

- FRED!

Wśród członków Zakonu rozległy się buntownicze, pełne oburzenia okrzyki, ale jakieś zaklęcie powstrzymywało ich przed ponownym rozpoczęciem bitwy. Śmierciożercy ryknęli triumfalnie.

- I co? – wrzasnął Voldemort, przekrzykując ryki czarodziejów, zgromadzonych w holu. – Dwa lata temu mówiłem, że nauczę cię posłuszeństwa, zanim umrzesz. I zrobiłem to. Panujesz nad swoim temperamentem, tak?

Potter wycelował różdżką w Czarnego Pana i krzyknął:

- Expelliarmus!

Ale Riddle spodziewał się tego. W tym samym momencie, kiedy Wybraniec wystrzelił swoje zaklęcie, zawołał:

- Avada kedavra!

Ich zaklęcia zderzyły się. Stało się tak jak dwa lata temu, ale Expelliarmus Harry’ego po prostu wchłonęło zaklęcie Voldemorta. Rozległ się ogłuszający huk, oślepiający błysk, a Czarnego Pana odrzuciła jakaś wielka siła. Uderzył plecami o ścianę i z rozkrzyżowanymi ramionami osunął się na podłogę. Od strony członków Zakonu rozległy się wiwaty i oklaski, a po stronie Śmierciożerców szepty i okrzyki niedowieżenia.

Selene podbiegła do swojego pana, żeby sprawdzić, co mu się stało. Z przerażeniem odkryła, że nie wyczuwa pulsu. Lord Voldemort był martwy. Selene odskoczyła od niego, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Nie miała nawet czasu na opłakiwanie swojego pana. Aurorzy zaczęli wyłapywać Śmierciożerców, którzy bronili się jak mogli najlepiej po doznaniu tego szoku.

Dwóch nieznanych mężczyzn chwyciło Selene za ramiona, ale ktoś podbiegł do nich i odepchnął aurorów od Ślizgonki.

- Zostawcie ją – rzekł Potter, a osoby znajdujące się najbliżej całkowicie zamilkły. – Mimo że mnie oszukałaś, przebaczę ci. I zrobię wszystko, żebyś nie trafiła do Azkabanu.

- Nie chcę twojego przebaczenia – wysyczała Selene, mrużąc oczy.

- Ale je otrzymasz.

Razem z przyjaciółmi udał się do Wielkiej Sali, by uczcić zwycięstwo nad Voldemortem, ale i opłakać utratę tych, którzy ponieśli największą stratę podczas tej bitwy. Życie. 

~*~

I tak się zakończyła ta walka. Przepraszam, że może nie potoczyła się zgodnie z Waszymi oczekiwaniami. To jednak jeszcze nie koniec opowiadania, przed nami jeszcze jeden lub dwa rozdziały. Tych, których interesuje dalszy los Severusa, szczególnie zapraszam na kolejny rozdział. Dedykacja dla Eles. :*